).webp)
Rachel
Ze meent zich te herinneren dat haar moeder ooit voorstelde om met piano te beginnen. Ze was een jaar of zes toen, en mocht een creatieve hobby kiezen. Het werden privélessen klassieke piano.
Zeven jaar later maakte Rachel De Geyter (15) de overstap naar jazz toen ze zich inschreef aan de Gentse Academie voor Podiumkunsten (APK) in de richting JAPORO (jazz/pop/rock). Klassieke muziek begon haar een beetje te vervelen. Het was steeds harder studeren, elke dag minstens een uur, tot ze alles noot voor noot kon spelen zoals het er stond.
Niet dat ze nu veel minder piano speelt, ze heeft er gewoon meer plezier in. Rachel oefent wanneer ze wil. Ze ontdekt de akkoorden en merkt dat ze steeds beter wordt in improvisatie. Dat was in het begin wel even wennen. Een van de mooiste momenten achter haar piano was toen ze haar eigen muziek leuk begon te vinden, toen ze zelf melodieën en liedjes begon te maken. Jazz gaf haar de vrijheid om zelf keuzes te maken in de muziek. Het is allemaal nog een grote ontdekkingstocht.
In het begin luisterde ze hele- maal niet naar jazzmuziek. Ze is vooral fan van de jaren tachtig en negentig. Fleetwood Mac, Cocteau Twins... Maar vandaag zet ze ook vaak Oscar Peterson op, die ze bewondert om zijn improvisatietalent, of Bill Evans, zijn Waltz for Debby is een van haar favorieten, en ze houdt ook van het album Zodiac Suite van Marie Lou Williams. Op dat album krijgt elk sterrenteken een eigen liedje. Ill Considered en Fiona Apple staan ook vaak op. En misschien sluipen al die invloeden mee in haar improvisaties, maar nooit bewust.
Rachel kan zich geen leven zonder piano voorstellen. Het is haar manier om zich uit te drukken. Ze speelt ontzettend graag en hoopt ook altijd te kunnen blijven spelen.
